मातॄके वो माये

कठीण आहे मास्तर.
मोठेपणाचा सोस आवरणं म्हणजे महाकर्मकठीण.
लहान होता येणं महा कठीण.
आयुष्य अवघं पाण्यावर रेघा ओढत जातं निघून.
अवघ्या अडचणींचं कारण जीभ अन्‌ तिचे चोचले.
हे चोचलेच संपत नाहीत.

गोडानंतर तिखट अन्‌ पुन्हा मग गोड...
चोचल्यांच्या नित्य नूतन मागणीनं वेडावलेला मी सुसाट मनाच्या गाभा-यात शिरलो.

माउलीला म्हणालो. तू संसारश्रांतांची साउली... तूच सांग या चोचल्यांचे काय करू? मी अडाणी प्रापंचिक. तुझ्यासारखा काही योगी नाही आणि पावन मनाचा तर त्याहूनही नाही.
कैवल्यमौक्तिकांचा चारा वेचणा-या परमहंसांची तू जननी.
माझ्यासारख्या कावळ्यांच्या तोंडीसुद्धा दहीभाताची उंडी लावणं तुलाच जमतं. उगाच तुला माउली म्हणत नाही सारे.

माउलींची मुर्ती नेहमीप्रमाणे प्रसन्न आणि आश्वस्त. काहीच बोलली नाही. नुसतीच हसली आणि एका अभंगाची गुणगुण कानावर पडली.

रसने वोरसु मातॄके वो माये । रमणिये माये रमणिये ॥
रसने वोरसु मातॄके वो माये । रामनामामॄत पी जिव्हे ॥
निवॄत्तीदासा प्रिय । जिव्हा मातृके माय रमणिय ॥