हम तो हैं परदेस में , देस में निकला होगा चांद... जगजीतसिंगच्या खर्जात या ओळी ऐकताना आमच्यासारख्या कधीच परदेशात न गेलेल्यांचं ह्रदयसुद्धा गलबलून जातं. मग जे प्रत्यक्ष तिथं रहातात त्यांचं काय म्हणावं!
मेस वाला जेवढं रद्दी जेवायला घालतो तितकं घरचं जेवण प्रकर्षानं जाणवतं. तसंच परक्या भूमीत या मातीची ओढ अनिवार होवू लागते. पंकज उधासचं " चिठ्ठी आयी है" ऐकताना "पहले जब तू खत लिखता था, कागज में चेहरा दिखता था".. या ओळी याहू आणि व्हीडीओ चॅटमुळं कालबाह्य झाल्या परंतु आईनं आग्रहानं वाढलेल्या आणि तुपात चिंब भिजलेल्या पुरण-पोळीचं ऑनलाईन स्ट्रीमींग कै होत नै राव!
इ-फराळ आजकाल परदेशात घरपोच पाठवता येत जरी असला तरी, भरल्या डोळ्यांनी आपलं पोट भरलंय की नाही हे बघणारी माणसं तिकडं भेटणं यासाठी जन्मोजन्मीचं बहु पुण्य लागत असणार..
No comments:
Post a Comment